Berenpap uitgeroepen tot Held van de dag

Een mengsel van havermout, hazelnoot en honing op school maakte hier de dag.

De jongste leert al twee weken over beren. 'Goudlokje en de drie beren'. 'Pap eten met beren'. 'De middelste beer brulde met een middelste stem'. 'De papa beer brulde met haar papa stem'. 'Goudlokje at de berenpap op'. Al beren en nog eens beren, voor twee weken. En vandaag was eindelijk dé dag. Ze gingen berenpap maken op school.

Wat de jongste niet wist, is dat we eigenlijk met z’n vier naar Plopsa wilden gaan. Een dag donkere drukte, al dan niet door mensen. Met veel muziek en lichtjes die over een grote binnenruimte zweefden. Want na de woensdagse voormiddag met ons twee, had de oudste ook vandaag een dagje vrij van school (hoera). Dus we wilden iets ‘fijn’ doen met ons allen. Maar fijn is relatief, want hoe leuk ook voor kindjes, de hoeveelheid prikkels is zonder twijfel een overrompeling van de innerlijke rust.

Dus lang leve berenpap, want we konden die kleinste meid (‘grote meid, mama!’ - boos gezicht) haar berenpap toch niet ontzeggen?

Na wat overwegingen van wat we konden doen, gingen we brunchen met de drie oudsten van ons hele gezin. We zaten twee volle uren (!!!) rustig neer terwijl we spek en eitjes, koffies en chocolabommen naar binnen speelden. Meneertje was goed voorzien van een dot-to-dot boek. Eentje waar als volwassene zelfs mijn ogen van zouden blinken.

Vervolgens gingen we wat slingeren in een verlaten, hemelse speeltuin. Ik heb in gedachten wat in de touwen gehangen, op de bruggen gelopen en van de glijbanen geschoven. De oudste volwassene en het oudste kind vonden het heerlijk.

Plots was het moment daar waarop het op was, zowel voor mezelf als voor het kind. Hij zag dit wat anders en zocht alle mogelijke omwegen naar de auto. De vorige-week-ik zou meewandelen met een stem(ming) die luider en geïrriteerder zou worden met elke stap. De vandaag-ik ging gewoon naar de auto. Rustig wachtend tot de twee speelvogels klaar waren om naar huis te gaan.

We maakten nog een ministop langs de winkel om fruitsla te maken (die vervolgens in mijn mond belandde) en dan gingen we samen de zetel in, filmpje kijken, batterij opladen. Netflix begreep er niks van toen hij ‘lootofderi…’ intypte. Gelukkig verstonden wij wat hij bedoelde en belandden we, onder ons dik deken, voor het scherm. De gedachten waren volledig bij de film om elke stap die Frodo zette te analyseren. En zo laadde de leeggelopen batterij wat op.

Nadien was ik helemaal - of toch terug 52% volgens mijn body battery - klaar om ons jongste geweld thuis te ontvangen en te troosten. Want die berenpap, die bleek toch niet zo lekker te zijn als in al haar dromen.