Razende Treinen

In het middelbaar had ik voor Nederlands een uitzonderlijke leerkracht. Hij was begaan met alle studenten, met het onderwijssysteem, met de valkuilen en uitdagingen van elke leerling in hun schoolse carrière. Deze leerkracht gaf ons de vrijheid (want zo voelde het aan) om met de hele klas een film te produceren. Het ging van scratch script tot de avant-première. Als klas moesten we een verhaal schrijven, met groepjes het verhaal uitbreiden en tot slot het verhaal effectief op beeld brengen. Iedereen kreeg in het traject een rol naar keuze.

Ik herinner me nog dat het groepje waar ik in zat de spits mocht afbijten en eigenlijk zo een stempel drukken op het verhaal. Het was een zondagavond en ik had me opgegeven om binnen dat groepje wel een eerste aanzet te doen. Er was verrassend genoeg best weinig inspiratie en zo werd de naam die ik op de computer zag staan, de naam van het hoofdpersonage. Inspecteur Athlon was geboren. De titel van de film: Razende Treinen (de razend spannende film ging over een moord op het perron, FYI).

Vandaag nam ik de trein naar Gent, een rit dat ik ongeveer een keer per maand afleg (met uitzondering van deze maand https://www.beeldendetaal.be/post/brunch-de-fiets-en-drama). Het voelde raar, maar plots kwam de titel van die film (en bijgevolg alle herinneringen) van ongeveer 20 jaar geleden naar boven. Omdat dat exact omschrijft wat er gebeurt in mijn hoofd, voel ik nu. Alles zijn razende treinen die voorbij flitsen.

Elke trein weerspiegelt een gedachte waarin ik me herken, maar die ik niet vast kan houden. Het perron is verlaten, enkel ik probeer in een wagon te springen. Het maakt me al niet meer uit wat de bestemming is of welke haltes de trein aanhoudt. Wanneer er ergens eentje stopt, haast ik me naar het juiste perron en net als ik er ben sluiten de deuren en heb ik er het kijken naar. Of als ik er op wacht, is er last minute een spoorverandering waardoor het me alsnog niet lukt om erop te geraken.

Alles raast voorbij, op alle tempo's, zonder dat ik ze volgen kan. De ene trein symboliseert de dagdagelijks dingen zoals het uitladen van een afwasmachine (want man, hoe snel zit dat toch altijd weer vol met die duizend-en-een potjes van de kinderen of een vergeten glas op de bureau dat er toch nog eens in moet). Op een ander spoor rijden er 'belangrijkere' treinen zoals vriendschap of de zorg voor de kinderen. Het willen afspreken, het willen verbinden met anderen, er willen zijn. Een geduldige, lieve mama die geniet van het spelen met haar jongeren. Maar die treinen vertrekken vaak zelfs zonder fluitsignaal.

In gedachten bevind ik me wel het meest op perron 1, het spoor waar (meestal) grote, drukke treinen toekomen (en een perron dat er altijd is omdat - zoals dat van deze morgen - er bijna geen andere sporen zijn). Het spoor wat het dichtste hoort aan te leunen bij mezelf, de gedachten die over mij gaan én die me ergens brengen (want het doel in het leven is om verder te geraken, in welk proces dan ook, toch?). Ik sta te staren naar de open deuren. Ze roepen me bijna naar binnen, slechts enkele passen maken dat ik mee kan. En toch blijf ik staan. Te wachten. En de deuren gaan dicht. De wagons zelf kijken me aan met een vragende blik. 'Waarom kom je nu niet mee?'

Ik weet het niet. Misschien hoor ik momenteel nergens heen te gaan. Misschien is er achter het station wel een fijn plekje in de zon om met een boek een koffie te drinken. Of hoor ik nog iemand of iets te ontmoeten vooraleer ik verder kan. Maar op de vragen van de wagons kan ik geen antwoord geven. En dat frustreert, want het geeft de indruk dat er geen vooruitgang komt in wat er dan momenteel ook gebeurt in het leven. Het is mogelijks een deel van een proces, of een onderdeel waar ik het nut nog niet zo goed van besef omdat ik denk dat je ergens maar kan geraken als je daarvoor beweegt.

Een andere mogelijkheid die me - metaforisch - plausibeler lijkt, is dat de titel van die film al een hele dag in mijn hoofd zit omdat ik me zelf op een Razende Trein bevind. In een soort van Murakami-achtige wereld vol dimensies en treinen die kunnen razen. Maar als de treinen daar al kunnen razen, hoe zouden daar de mensen dan zijn?